Waarom weet ik niet, maar meestal krijg ik dergelijke telefoontjes ’s avonds of ’s nachts, zo ook laatst. “Spreek ik met de dienstdoende dierenarts?”
“Ja”, zei ik, “wat is er aan de hand?”
“Ik kom zojuist thuis van een verjaardag en ik tref mijn honden beide in de keuken aan, naast een lege zak. Ik dacht het goed weggestopt te hebben, maar ze konden er toch bij. De zak lag in het keukenkastje en hierin had ik alvast 4 chocoladeletters, ingepakt en wel, weggelegd. Nu zie ik alleen nog de zak en het verscheurde Sinterklaaspapier liggen.”
“Was het pure chocolade?” vroeg ik. Het antwoord was ‘ja’. De vraag hoe laat ‘de misdaad gepleegd’ was, kon niet beantwoord worden.
Binnen 15 minuten stonden Max en Marley, 2 labradors, kwispelend voor de deur. Ze waren zich uiteraard van geen kwaad bewust. Ik onderwierp hen beide aan een lichamelijk onderzoek en kon gelukkig geen vergiftigingsverschijnselen waarnemen. “Ik weet niet wie van de twee het meeste op heeft,” legde de eigenaresse uit, “maar ik vermoed Marley”. Ze wees naar de bruine labrador. Helaas kon ik het risico niet nemen om alleen deze hond te behandelen. Er is geen antigif beschikbaar tegen chocolade en als deze eenmaal is opgenomen door de darmen, kan er een ernstige vergiftiging optreden, die zelfs kan leiden tot dramatische verschijnselen aan het zenuwstelsel en uiteindelijk de dood.
Beide honden kregen dus een injectie. Na ongeveer 5 minuten begon het overgeven. Het bleek dat de eigenaresse gelijk had en dat Marley de meeste chocolade had opgegeten.
Vervolgens gaf ik beide honden norit. Dit was geen probleem, ik mengde de norit met blikvoer tot een gitzwart papje, wat direct door beide honden verorberd werd. De norit bindt de chocolade en voorkomt verdere opname.
Gelukkig is het helemaal goed gekomen met Max en Marley en kunnen zij ook dit jaar weer van een gezellig, maar chocoladevrij, Sinterklaasfeest genieten!